Ο αριστερός δεν κολά αφίσες στις κολώνες, αλλά ιδέες στο νου και στις καρδιές των ανθρώπων.

Σάββατο 11 Ιουλίου 2009

Το στησιμοπερίμενε.

Το στησιμοπερίμενε.
ΤΟΥ ΑΝΤ. ΔΡΟΣΟΥ
Ο νεοέλληνας συνέχεια «στήνεταν». Σε 10 λεπτά του λένε θα είμαστε εκεί κι έρχονται σε τριάντα. Σε δέκα μέρες θα σου στείλουμε τα χαρτιά. Και τα χαρτιά έρχονται στους δέκα μήνες. Στις εννιά θα έρθει ο γιατρός. Και εκείνος φτάνει στις δέκα και κουρασμένος απ’ τον ύπνο.
Στη συνείδησή του Έλληνα άρχισε σιγά σιγά να αμβλύνεται το αίσθημα του χρόνου και με την καθημερινή επανάληψη του φαινομένου, διαμορφώνεται η νέα διάσταση του κι ένας νέος αντίστοιχα κώδικας επικοινωνίας να δημιουργείται. Καθημερινά καταγράφεται στο υποσυνείδητο και στον γονιδιακό του εξοπλισμό ότι, η χρονική διάρκεια των δέκα λεπτών είναι αυτή των τριάντα και επομένως όταν λέμε δέκα λεπτά, εννοούμε την πραγματική τους «ελληνική» τιμή. Τα δέκα λεπτά ΣΤΗ ΧΏΡΑ ΜΑΣ, σε κανονικές συνθήκες, ΕΧΟΥΝ ΙΣΟΤΙΜΙΑ 30 ΛΕΠΤΩΝ και σε περιόδους «υποτίμησης», οι διαφορές αυξάνονται, όπως περίπου συμβαίνει και με τα νομίσματα. Στην Αγγλία, που βρίσκεται συμπτωματικά στον πρώτο μεσημβρινό της γης, τα δέκα λεπτά είναι δέκα.
Στο δικό μας μεσημβρινό συνειδητοποιούμε, μέσα από την καθημερινή εμπειρία, μέσα από το διαρκές «στησιμοπερίμενε», ότι ο χρόνος έχει άλλη διάσταση. Η εμπειρία αυτή επαναλαμβάνεται από πρωίας μέχρι εσπέρας, γίνεται συνηθισμένο φαινόμενο στην καθημερινή πρακτική, και η συνήθεια αυτή εξελίσσεται σε έξη, γίνεται δεύτερη φύση. Έτσι ο νεοέλληνας έχασε το χρονικό προσανατολισμό του και έγινε ένας «ασυνεπέστατος- συνεπής» γιατί πίστεψε πως όντως, τα δέκα λεπτά έχουν τη διάρκεια της καθημερινότητας.
Αν κάτι γίνει στην ώρα του, αν κάποιος έρθει στη συνάντηση ακριβώς στην ώρα του, κατάπληκτοι και βιαστικά οι άλλοι κοιτάζουν τα ρολόι τους και ανήσυχος κάποιος αναφωνεί : «Πολύ νωρίς ήρθε». Έπαθε δηλαδή ο άνθρωπος αυτό που έπαθαν οι πέντε πίθηκοι από τους επιστήμονες ερευνητές στο κλουβί. Τι έκαμαν λοιπόν αυτοί;
Πήραν πέντε πιθήκους και τους βάλανε σε ένα κλουβί. Ανοίξανε και μια σκάλα και πάνω στο τελευταίο πλατύσκαλο βάλανε μπανάνες. Μόλις πήγαινε ένας απ’ αυτούς ν’ ανεβεί τη σκάλα για να πάρει τις μπανάνες, οι επιστήμονες κατάβρεχαν τους υπολοίπους με παγωμένο νερό. Μετά από λίγο κανείς δεν πήγαινε στη σκάλα. Οι επιστήμονες τότε έβγαλαν απ΄ το κλουβί έναν παλιό και βάλανε ένα νέο. Ο νεοφερμένος τράβηξε για τη σκάλα και οι άλλοι άρχισαν να τον ξυλοκοπούν. Αντικατέστησαν έναν έναν όλους τους παλιούς και κάθε φορά συνέβαινε του ίδιο: Παλιοί και νέοι ξυλοκοπούσαν το νεοφερμένο, ώσπου στο τέλος κανείς δεν πλησίαζε τη σκάλα και κανείς δεν ήξερε γιατί δέρνεται και γιατί δέρνει. Μήπως το πάθουμε και εμείς αυτό; Μήπως όποιος κάνει τα δέκα λεπτά δέκα, θα τρώει ξύλο από τους άλλους, χωρίς να ξέρει ούτε αυτός γιατί το τρώει, ούτε οι άλλοι γιατί τον δέρνουν;

Δεν υπάρχουν σχόλια: